Seinheppni

Núna er maður orðinn einn aftur. Halla fór í gærmorgun og ég vaknaði með henni klukkan tæplega átta. Eftir að hún var farin strengdi ég mér þess heit að "reyna" að taka ávalt daginn hérna snemma svo ég nái að njóta dagsins eins og skyldi.....einnig svo ég sofni einhvern tíman á kvöldin.

Fór í smá leiðangur í gær... þurfti að fá CPR númer og ætlaði að finna mér hjól. Lagði af stað út úr húsi um hálf ellefu labbandi, að vanda. Ég komst á staðinn þar sem þessi CPR númer eru gefin og mér til mikillar skemmtunar var sneisafullt af fólki út úr dyrum. Þetta voru flest allt múslimar og afríkubúar, ekki að það sé slæmt ég bara stakk pínu í stúfa við liðið, þó orðin dökkhærð svo munurinn var ekki svo of mikill. Ég var númer 206 í röðinni en þegar ég kom var komið að númer 128. Ég sast niður og hlustaði á tónlist í þessari mannþröng og hitasvælu. Eftir rúma tvo tíma kom loksins að mér. Konan brosti þegar hún sá mig og sagði mér fallega að ég væri á vitlausum stað.

Greit.... sem betur fer hef ég ekkert betra við tímann minn að gera en að villast og fara á vitlausa staði....

Klukkan var þarna orðin eitt og ég hefði ekki náð fótgangandi á hinn staðinn fyrir lokun. Ég hélt því för minni áfram og byrjaði að leita að búðum sem selja notuð hjól.

Ótrúlegt þegar maður spyr hjólasalana um verð þá er alltaf svarið svona".....hummm...þetta hjól... hummmm það kostar... láttu mig sjá".... og svo horfa þeir á mig.. og segja verð sem er í öllum tilfellum of hátt fyrir þá druslu sem þeir eru að bjóða mér. Maður fær á tilfinninguna að það sé misjafnt verð fyrir misjafnt fólk... fín föt, túristi, stelpa... og verðið er hærra. Ég var orðin svo frusturatuð að í síðustu búðinni bauð einn maður mér fallegt kvenmannshjól fyrir 1200 dk og ég nánast féll fyrir því... bara því hjólið var fínt... án þess að hugsa um hversu dýrt það var.

Þannig leiðangur gærdagsins skilaði litlum árangri. Í dag ætla ég að gera nákvæmlega það sama en bara að fara á "vonandi" réttu staðina.